„TY JESTEŚ OPOKA”

Drodzy Bracia, pragnę jeszcze, jako wasz biskup, wypowiedzieć ostatnie słowo. Przybyliśmy tutaj, ażeby w dniu świętych Piotra i Pawła powtórzyć za Panem Jezusem te słowa: „Ty jesteś opoka…” Te słowa, które stanowią integralną część naszej wiary, my przyjmujemy z ust samego Chrystusa i skierowujemy do tego, do którego Pan Jezus je skierował: do Piotra w osobie Jego obecnego następcy, Ojca Św. Pawła VI. My stąd, z Kalwarii, mówimy mu: ty jesteś opoka i na tej opoce buduje się Kościół.
Drodzy bracia, mężczyźni archidiecezji krakowskiej, przyszliśmy tutaj, ażeby niejako włączyć się w tę opokę, na której buduje się Kościół. A wyrazem naszego włączenia się jest to, żeśmy przez wiele godzin rozważali wyznanie wiary, które w ślad za św. Piotrem składa współcześnie Paweł VI; żeśmy to jego wyznanie wiary, wyznanie Pawłowe i zarazem wyznanie ludu Bożego, czynili naszym własnym. Czyniliśmy to tutaj, na Kalwarii: na tej naszej Kalwarii, która sama przez się jest wielkim wyznaniem wiary. Tutaj przybyliśmy, ażeby do wyznania tego miejsca, tych wszystkich dróżek i całego sanktuarium maryjnego, dołączyć nasze żywe głosy i nasze męskie serca.
I oto, uczestnicząc w wyznaniu wiary Ojca Św. Pawła VI, jeszcze wyraźniej powtarzamy pod jego adresem te słowa: ty jesteś opoka, a na tej opoce buduje się Kościół. Kościół współczesny, Kościół Soboru Watykańskiego II. Widzimy to i czujemy: nie tylko się buduje, ale się także rozbudowuje. Aby zaś podołać tej rozbudowie, która jest ściśle związana z jego posłannictwem, także się Kościół wewnętrznie przebudowuje. To jest dzieło zapoczątkowane Soborem Watykańskim II.
Ale właśnie dlatego, że ten Kościół się na oczach całej współczesnej ludzkości i wbrew temu, co głoszą bramy piekielne – które wciąż usiłują przemóc Kościół – właśnie dlatego, że się ten Kościół i rozbudowuje, i przebudowuje, tym mocniejsza musi być ta opoka, na której Kościół Chrystusa nieustannie się buduje; tym bardziej musi stanowić fundament dla tej całej budowy, jakiej domaga się od Kościoła współczesnego sam Bóg przez znaki czasu.

Kiedy więc, moi drodzy bracia, łączymy się dzisiaj z Piotrem w wyznaniu jego wiary, kiedy powtarzamy mu Chrystusowe słowa: Ty jesteś opoka, to mamy świadomość wszystkich tych dziejowych procesów i zadań, które z tym się łączą. I dlatego też, wyznając naszą wiarę w Piotra, przychodzimy tutaj – przybyliśmy tutaj, ażeby na Kalwarii stanowić jedno z Piotrem, żeby go naszą obecnością, naszym wyznaniem, naszą modlitwą i uczestnictwem w Najświętszej Ofierze, jak gdyby wesprzeć; żeby mu powiedzieć: oto my z tobą razem, stojąc na tobie jako na opoce, stanowimy tę opokę, którą ustanowił Chrystus Pan w Piotrze przez jego wiarę. A gdy nas z nim to samo wyznanie wiary łączy, wówczas i my z nim razem jesteśmy opoką. To jest ważne, moi drodzy bracia, zwłaszcza dla was, dla świata męskiego.
Teraz pragnę jeszcze odpowiedzieć na szlachetne słowa, z jakimi zwrócił się do mnie wasz przedstawiciel. Dzisiejsza obecność mężczyzn archidiecezji krakowskiej tutaj jest nawiązaniem do ich pielgrzymki na Kalwarię sprzed 20 laty. I dlatego też ta dzisiejsza wasza pielgrzymka budzi w naszych sercach głębokie uczucia. Wówczas, przed 20 laty, jak mówił wasz przedstawiciel, przybywaliście tutaj jeszcze jako młodzież; i jako młodzież dźwigaliście ten krzyż, który dotąd stoi w pobliżu góry Ukrzyżowania. Wówczas czyniliście to w zjednoczeniu z kapłanami, waszymi duszpasterzami, z których wielu już Bóg powołał do siebie. Czyniliście to w zjednoczeniu z niezapomnianym naszym biskupem, księciem metropolitą Adamem Stefanem, kardynałem świętego Kościoła rzymskiego, i jego sufraganem, biskupem Stanisławem. To są wspomnienia drogie dla nas. Dzisiaj po latach dwudziestu, moi drodzy bracia, znów jesteśmy z wami wraz z kapłanami archidiecezji i biskupami w niej pracującymi, i w wyznaniu wiary ludu Bożego archidiecezji krakowskiej uczestniczymy i przewodniczymy.
Moi drodzy bracia, może – jeżeli jeszcze pogoda pozwoli – po zakończeniu tej uroczystości, pójdziecie grupami tam, pod ten krzyż, który niegdyś zanieśli na swoich ramionach wasi poprzednicy, może i niektórzy z was, jeśli w tej pielgrzymce przed 20 laty uczestniczyli. Jest to wszystko bardzo wymowne; i za to z całego serca pragnę wam jako wasz biskup podziękować. Za samą myśl, za jej realizację, za wkład w dzisiejszą uroczystość; wkład, który się liczy w różnych wymiarach. Naprzód w wymiarze waszych męskich serc, tych wewnętrznych opok; dalej – w wymiarze waszych rodzin, gdzie jesteście opoką poprzez wasze szlachetne i odpowiedzialne ojcostwo, w wymiarze waszych środowisk, waszych warsztatów pracy, czy to umysłowej, czy też fizycznej, gdzie jesteście – powinniście być – odważnymi wyznawcami Chrystusa. Wreszcie liczy się ten wkład dnia dzisiejszego, moi bracia, w wymiarze waszych parafii, w wymiarze naszego archidiecezjalnego Kościoła krakowskiego, w wymiarze Kościoła Chrystusowego na ziemi polskiej. Cała Polska łączy się dzisiaj w szczególny sposób z Piotrem i liczy się tam wasz wkład w wymiarze Kościoła Powszechnego.
I dlatego stąd, z Kalwarii Zebrzydowskiej, z tego sanktuarium, od stóp Matki Bożej Kalwaryjskiej, przenoszę was wszystkich do stóp namiestnika Chrystusowego, w pobliże jego wzroku, jego serca, jego rąk. Niech czuje przez tysiące kilometrów naszą obecność, naszą i wspólnotę, naszą jedność z nim! Niech czuje jeszcze mocniej! I niech tej wspólnoty, tej jedności wiary, tej jedności serc będzie pewny.
To wszystko, moi drodzy bracia. Tu, w Kalwarii Zebrzydowskiej, podobnie jak i na Jasnej Górze, składamy w ręce i w serce Matki Bożej, która jest naszą Matką i której całe to wielkie dziedzictwo wiary – wiary Piotra, wiary ludu Bożego, wiary ludu polskiego, i tutaj jest świadectwo, tysiącletnie dziedzictwo – zawierzyliśmy i nadal zawierzamy na wieczną rzeczy pamiątkę. Amen.