Plac Rajski

Plac Rajski – otrzymał na szkicu numer zero. Tu kończą się Dróżki Matki Bożej i pielgrzymi udają się do Bazyliki. Tutaj także rozpoczynają się Dróżki Pana Jezusa.

Bazylika. Fundatorami sanktuarium kalwaryjskiego byli Zebrzydowscy, przede wszystkim Mikołaj, wojewoda krakowski, jego syn Jan oraz wnuk Michał. Po nich opiekę nad sanktuarium sprawowała rodzina Czartoryskich. Stróżami tych miejsc świętych są od początku oo. bernardyni. Kościół i klasztor usytuowany został na północno-wschodnim zboczu góry Żar, zwanej również Żarkiem. Budowle te powstały w latach 1602-1609, a ich twórcami: byli Jan Maria Bernardoni, włoski jezuita-architekt [jeden z budowniczych monumentalnego kościoła Św. Piotra i Pawła w Krakowie], i Paweł Baudarth, architekt i złotnik flamandzki z Antwerpii. Ten ostatni projektował większość kalwaryjskich kaplic. Kościół główny, pod wezwaniem Matki Bożej Anielskiej, zbudowany jest w stylu barokowym. Wraz z klasztorem i zespołem innych budynków tworzy interesującą pod względem architektonicznym całość. Rozległy plac przed Bazyliką nazywany Rajskim przypomina, że jest to słynne miejsce odpustowe. Obok bramy głównej, wiodącej do wnętrza Bazyliki, została wmurowana marmurowa tablica, na której widnieje napis:

“Bazylika Matki Boskiej Anielskiej OO. Bernardynów w Kalwarii Zebrzydowskiej.

W dniu 7 czerwca 1979 r. w czasie swej pielgrzymki do Kalwarii

Ojciec św. Jan Paweł II osobiście ogłosił tutejszy kościół bazyliką”.

DRÓŻKI KALWARYJSKIE

Specyfiką kalwaryjską jest praktykowanie nabożeństwa „Dróżek Pana Jezusa”, również „Dróżek Matki Bożej” i za zmarłych, przez ludzi świeckich, lub pod kierunkiem świeckiego przewodnika. Zwyczaj ten ukształtował się w połowie XVII wieku i jest świadectwem istnienia w Kalwarii Zebrzydowskiej apostolstwa świeckich na długo przed II Soborem Watykańskim.

„Tu wzajemnie się przenikają Maryja i Jej Syn, Jego dzieło i Jej uczestnictwo. Dlatego też dróżki są pomyślane bardzo znamiennie. Pierwsze to Dróżki Pana Jezusa — Jego rozszerzona Droga Krzyżowa. Równocześnie ta sama Droga Krzyżowa Pana Jezusa w innym wymiarze i kierunku stanowi Dróżki Matki Bożej, na których rozważamy Jej boleści, Jej pogrzeb… wreszcie Jej Wniebowzięcie”.

Karol Wojtyła w Kalwarii Zebrzydowskiej — 29 kwietnia 1969 roku

„To, co tutaj stale pociąga na nowo, to właśnie owa tajemnica zjednoczenia Matki z Synem i Syna z Matką. Tajemnica ta jest opowiedziana plastycznie i szczodrze przez wszystkie kaplice i kościółki, które rozłożyły się wokół centralnej bazyliki”.

Jan Paweł II w Kalwarii Zebrzydowskiej — 7 czerwca 1979 roku.