Msza św. Wieczerzy Pańskiej
Po zakończeniu Misterium Męki Pańskiej na dróżkach, w bazylice kalwaryjskiej
zgromadzone rzesze wiernych wzięły udział w uroczystej Mszy Wieczerzy Pańskiej.
Przewodniczył jej i homilię wygłosił minister prowincjalny — o. Egidiusz Włodarczyk OFM.
Na początku zwrócił się on do kalwaryjskich pielgrzymów z pytaniem: „Na czym
polegała wyjątkowość Jezusa jako nauczyciela?”. Według kaznodziei pierwszym czynnikiem
były słowa, które wyróżniały Chrystusa wśród ówczesnych nauczycieli, co potwierdzają nam
Ewangelie opowiadające o świadectwach słuchaczy chrystusowych nauk. Nieważne, czy byli
zgromadzeni w synagodze, czy akurat słuchali Jezusa w czasie szabatu — wszyscy
zdumiewali się Jego mądrością i zastanawiali się nad jej pochodzeniem.
Kolejnym aspektem, nad którym pochylił się kaznodzieja, to uczniowie Chrystusa. W
ówczesnych czasach to uczniowie wybierali sobie nauczycieli, byli im posłuszni i usługiwali
im. Tymczasem Jezus, czyni zupełnie odwrotnie: „To On służy Im, a nie oni Jemu!”.
Ojciec Egidiusz podkreślił również: obecność kobiet w otoczeniu Jezusa, na co
również patrzono z dezaprobatą, a nawet zgorszeniem; relację Jezusa z dziećmi, które
pomijano i nie zauważano oraz cuda przez Niego zdziałane.
Prowincjał zwrócił uwagę pielgrzymom kalwaryjskim na oczywistą, aczkolwiek
niezauważalną odpowiedź na pytanie, które postawił rozpoczynając swoją homilię. Znajduje
się ona na kartach dzisiejszych czytań i brzmi następująco: „Wyjątkowość Jezusa jako
nauczyciela polegała na tym, że czynił to czego uczył i uczył tego, co czynił. Po prostu.”.
Następnie pochylił się nad tekstem dzisiejszej Ewangelii zauważając, że Ci,
którzy słuchają jej każdego roku właśnie w Wielki Czwartek sądzą, iż wiedzą wszystko, co
zostało w niej zawarte. Ojciec prowincjał przytoczył słuchaczom trzy cytaty: o przepasaniu
się Jezusa prześcieradłem i umyciu nóg apostołom; o przywdzianiu szat przez Zbawiciela po
obmyciu nóg i Jego pytaniu skierowanym do uczniów: „Czy rozumiecie, co wam uczyniłem?;
o poleceniu obmywania nóg przez uczniów między sobą i naśladowaniu przez nich Chrystusa,
o co On sam ich prosi. Kaznodzieja podkreślił, że w tych czynach Zbawiciela idącego na
śmierć jest nie tylko wielka głębia, ale i ogromna prostota, gdyż Jezus najpierw czyni to czego
chce nauczyć swoich uczniów. Nie daje gotowej formuły, On naukę wciela w życie —
dlatego Jego słowo pokazane czynem, ma tak wielką moc.
Takich przykładów jest w Ewangelii wiele. Prowincjał przytoczył fragmenty o
posłaniu uczniów i poleceniu, aby nic nie brali na drogę ze sobą; słowach Jezusa o braku
miejsca na odpoczynek oraz o miłowaniu nieprzyjaciół i modlitwie za prześladowców — ten
ostatni przykład został zestawiony z modlitwą Jezusa na krzyżu, kiedy zwraca się do Ojca w
niebie: „Przebacz im, bo nie wiedzą co czynią!”.
Kaznodzieja zwrócił również uwagę pielgrzymom kalwaryjskim na lęk, jakiego
Chrystus doświadczył podczas modlitwy w Ogrójcu, kiedy prosił Boga o oddalenie tego, co
miało na niego przyjść. Ostatecznie jednak poddał się woli Ojca mówiąc: „Nie moja, ale
Twoja wola niech się stanie”.
Przytaczając słowa Chrystusa o tym, że jest On z nami przez wszystkie dni, aż do
skończenia świata; ojciec Egidiusz podkreślił, iż właśnie za to, Zbawicielowi należą się
największe podziękowania, bo możemy Go spotkać na Eucharystii.
„Tajemnice, które rozważamy w tych dniach, tych godzinach — są potwierdzeniem, że
Jezus nie rzucał słów na wiatr!” — mówił minister prowincjalny, odnosząc się do sytuacji,
kiedy Jezus mówił o przestrzeganiu prawa i wcielaniu go w życie poprzez uczonych w piśmie
oraz faryzeuszy. Podkreślił, że ta sytuacja dotyczy również i nas dzisiaj: narzekamy na
wszystkich wokół nie żyjąc tak, jak powinniśmy.
Zwrócił się także do kapłanów, mówiąc o wielu pięknie wypowiadanych naukach i
braku wcielania ich w życie. „Czyń to, czego uczysz i nie niszcz tego co czynisz!” — mówił
prowincjał.
Swoją homilię spuentował następująco: „Niech czyny, nie zawstydzają nas i
nauczyciela, aby gdy zacznie mówić w kościele ktoś przypadkiem nie odpowiedział mu po
cichu: DLACZEGO SAM TEGO NIE CZYNISZ? Nikt z nas nie jest w tej kwestii bez zarzutu,
dlatego niech zamilkną słowa, niech mówi życie.”.
Po zakończeniu Eucharystii, Najświętszy Sakrament przeniesiono do Ciemnicy, w
kaplicy Niepokalanego Poczęcia NMP w bazylice, która w tym roku nawiązuje do słów
proroka Izajasza: “On wziął na siebie nasze słabości”. Jej charakterystycznym elementem jest
wizerunek Chrystusa Lanckorońskiego, który na co dzień znajduję się w klasztornym
oratorium.
Mateusz Wałach | Biuro Prasowe Sanktuarium
