KALWARYJSKIE JUBILEUSZE 2012 ROKU
Rok 2012 to czas znaczących jubileuszy w kalwaryjskim Sanktuarium:
10 –lecie ostatniej pielgrzymki do Kalwarii i zawierzenia Maryi bł. Jana Pawła II
(19 sierpnia 2002)Przywołując ten jubileusz warto na nowo odwołać się do słów naszego wielkiego Rodaka i największego Kalwaryjskiego Pielgrzyma:
„Jest jeszcze trzeci cel mojego pielgrzymowania, o którym chcę powiedzieć. Jest nim dziękczynna modlitwa za 400 lat istnienia sanktuarium w Kalwarii Zebrzydowskiej, z którym byłem związany od najmłodszych lat. Tam na modlitwie, na dróżkach, szukałem natchnień w mojej służbie Kościołowi w Krakowie i w Polsce, tam podejmowałem wiele ważnych decyzji duszpasterskich. Tam właśnie, wśród wierzącego i modlącego się ludu, uczyłem się wiary, która jest mi przewodniczką także na Stolicy Piotrowej. Pragnę dziękować Bogu za ten dar za wstawiennictwem Matki Bożej Kalwaryjskiej.”
Fragment homilii wygłoszonej w Kalwarii:
„Przybywam dziś do tego sanktuarium jako pielgrzym, tak jak przychodziłem tu jako dziecko i w wieku młodzieńczym. Staję przed obliczem kalwaryjskiej Madonny, jak wówczas, gdy przyjeżdżałem tu jako biskup z Krakowa, aby zawierzyć Jej sprawy archidiecezji i tych, których Bóg powierzył mojej pasterskiej pieczy. Przychodzę tu i jak wtedy mówię: Witaj, Królowo, Matko Miłosierdzia!
Ile razy doświadczyłem tego, że Matka Bożego Syna zwraca swe miłosierne oczy ku troskom człowieka strapionego i wyprasza łaskę takiego rozwiązania trudnych spraw, że w swej niemocy zdumiewa się on potęgą i mądrością Bożej Opatrzności. Dróżki wiodące śladami krzyżowej męki Chrystusa i szlakiem współcierpienia i chwały Jego Matki. To miejsce w przedziwny sposób nastraja serce i umysł do wnikania w tajemnicę tej więzi, jaka łączyła cierpiącego Zbawcę i Jego współcierpiącą Matkę. A w centrum tej tajemnicy miłości każdy, kto tu przychodzi, odnajduje siebie, swoje życie, swoją codzienność, swoją słabość i równocześnie moc wiary i nadziei – tę moc, która płynie z przekonania, że Matka nie opuszcza swego dziecka w niedoli, ale prowadzi je do Syna i zawierza Jego miłosierdziu.”
Pozdrowienie Jana Pawła II na zakończenie Mszy św. w Kalwarii:
„Tak oto dobiega końca moje pielgrzymowanie do Polski, do Krakowa. Cieszę się, że to zwieńczenie wizyty dokonuje się właśnie w Kalwarii, u stóp Maryi. Raz jeszcze pragnę zawierzyć Jej opiece was tutaj zgromadzonych, Kościół w Polsce i wszystkich rodaków. Niech jej miłość będzie obfitym źródłem łask dla naszego kraju i jego mieszkańców.
Kiedy nawiedzałem to Sanktuarium w roku 1979, prosiłem, abyście się za mnie modlili, za życia mojego i po śmierci. Dziś dziękuję wam i wszystkim kalwaryjskim pielgrzymom za te modlitwy i za duchowe wsparcie, jakiego nieustannie doznaję. I nadal proszę: nie ustawajcie w tej modlitwie, raz jeszcze powtarzam, za życia mojego i po śmierci. Ja zaś, jak zawsze, będę odwzajemniał tę waszą życzliwość, polecając wszystkich Miłosiernemu Chrystusowi i jego Matce.”
Podczas audiencji generalnej w Castel Gandolfo 21 VIII 2002 r., po pielgrzymce do Polski i do Kalwarii Ojciec św. powiedział:
„Po Częstochowie Kalwaria Zebrzydowska jest jednym z najbardziej znanych i uczęszczanych sanktuariów w całej Polsce, do którego zdążają również wierni z pobliskich krajów. Po przejściu Dróżek Via Crucis i Współcierpienia Matki Bożej pielgrzymi zatrzymują się przed starodawnym, cudownym obrazem Maryi Orędowniczki naszej, która przyjmuje ich, obejmując spojrzeniem pełnym miłości. Przy Niej można dostrzec i zgłębić tajemniczą więź między Odkupicielem, który «cierpiał» na Kalwarii, i Jego Matką, która «współcierpiała» u stóp krzyża. W tym zjednoczeniu miłości w cierpieniu trudno nie dostrzec źródła wstawienniczej mocy, jaką ma modlitwa Dziewicy dla nas, Jej synów…”
A do Polaków uczestniczących w tej audiencji Ojciec św. skierował m.in. te słowa:
„…I wreszcie nawiedziny sanktuarium Matki Bożej Kalwaryjskiej w 400-lecie jego fundacji, gdzie mogłem ponowić akt całkowitego zawierzenia Maryi. Totus Tuus! Ojcom bernardynom dziękuję za gościnne przyjęcie.”
25 –lecie ofiarowania Złotej Róży przez bł. Jana Pawła II (10 czerwca 1987)
Papieska Złota Róża jest znakiem pobożności i nabożeństwa, jest szczególnym darem dla miejsc świętych, zwłaszcza dla sanktuariów maryjnych.
Chodzi tu o prastary gest, zastrzeżony dla papieża, w którym róża symbolizowała radość i wesele na myśl o zbliżającej się Wielkanocy. Tym samym ten, kto ją otrzymywał, miał zadanie nieść dobry zapach Chrystusa swoim życiem i dziełami na służbie Kościoła. Ofiarowywana danemu kościołowi czy sanktuarium miała to samo znaczenie: nieść Chrystusa światu.
W 1979 roku Jan Paweł II pozostawił w Częstochowie swoją Złotą Różę, drugą zaś w 1987 podczas Mszy św., odprawianej w stulecie koronacji Obrazu na krakowskich Błoniach, przekazał sanktuarium w Kalwarii Zebrzydowskiej.
W trakcie homilii powiedział:
„Pragnę przeto w to nasze krótkie spotkanie włożyć całe serce. Usposabia mnie do tego i ten drogi mi wizerunek Matki Bożej z Kalwarii Zebrzydowskiej, która wychowywała moje serce od najmłodszych lat. Dziękuję za to, że przybyła ze swojego sanktuarium i znajduje się na miejscu naszego spotkania. A dzieje się to na stulecie koronacji Jej wizerunku, którego dokonał kardynał Albin Dunajewski w roku 1887.
Na początku Roku Maryjnego, który zainaugurował Kościół powszechny od dnia Pięćdziesiątnicy, pragnę u stóp Matki Boskiej Kalwaryjskiej złożyć papieską różę, jako wyraz wdzięczności za wszystkie łaski, które przez Nią stają się udziałem pielgrzymów, i za to, czym była i nie przestaje być w moim życiu.”
W 2006 roku Benedykt XVI przywiózł do Polski Złotą Różę, którą Paweł VI zamierzał ofiarować sanktuarium na Jasnej Górze, gdyby dane mu było je odwiedzić w czasie obchodów Millennium, do czego – jak wiadomo – nie doszło.
125 –lecie koronacji Cudownego Obrazu Matki Bożej Kalwaryjskiej (15 sierpnia 1887)
O samej koronacji i towarzyszących jej okolicznościach pisze O. Hieronim Wyczawski:
„Wobec spodziewanych olbrzymich tłumów wiernych na koronację wystosował prowincjał Łukasz Dankiewicz odezwę do wszystkich bernardyńskich klasztorów w Galicji, aby zapewniły jak największą liczbę spowiedników. Zaproszono też wszystkich galicyjskich biskupów, krakowską kapitułę katedralną, kilka zakonów i sporo dygnitarzy świeckich.
Obchody rozpoczął 7 VIII Nieszporami prowincjał Dankiewicz. W kolejnych dniach: karmelici, franciszkanie, reformaci, kapucyni, kanonik kapituły krakowskiej Maciej Fox, 13 VIII prałat infułat Henryk Matzke, 14 VIII arcybiskup lwowski Seweryn Morawski. Wygłoszono w tych dniach 37 kazań, nie licząc wielu przemówień do kompanii pielgrzymskich. Komunii rozdano 91500, do bierzmowania przystąpiło 6309 osób. Pielgrzymów obliczono na 200000, księży spoza zakonu ponad 150. Poza biskupem koronatorem, przyjechali tylko arcybiskup lwowski łaciński Seweryn Morawski, arcybiskup ormiański Izaak Isakowicz.
Punktem kulminacyjnym był dzień Wniebowzięcia. O godz. 8.00 wyruszyła procesja z głównego kościoła z koronami na tzw. Dolinę Jozafata przed kościołem Grobu MB., gdzie od trzech dni był wystawiony na widok publiczny w polowym ołtarzu cudowny obraz. Prowadził ją biskup koronator Dunajewski z obydwoma arcybiskupami w asyście około dwustu księży i nieprzeliczonej rzeszy wiernych. Przed koronami niesiono olbrzymią woskową świecę, ufundowaną przez mieszkańców Kalwarii.
Na dolinie Jozafata, po przemówieniu biskupa koronatora do kalwaryjskiego konwentu, jako stróża cudownego obrazu i po złożeniu przysięgi przez kustosza Elzarego Widzisza, że sam i jego następcy będą strzegli ukoronowanego obrazu, odprawił tenże biskup pontyfikalną sumę, w czasie której wygłosił kazanie arcybiskup Isakowicz. Po sumie bp koronator dokonał według przepisanego ceremoniału aktu koronacji. Do koronacji użyto najbogatszej kapy ze skarbca katedry wawelskiej, infuły abpa Andrzeja Lipińskiego i pastorału bpa Jana Małachowskiego. Po tym obrzędzie ruszyła procesja do kościoła głównego. Koronowany obraz na odpowiednim feretronie nieśli kalwaryjscy ojcowie. Była to zarazem odpustowa procesja Triumfu MB. Przy poszczególnych kaplicach nie głoszono kazań, aby całą uwagę wiernych zwrócić na ukoronowany wizerunek. Po przyjściu do kościoła głównego i ostatnim kazaniu wygłoszonym przez znakomitego historyka ks. Ignacego Polkowskiego z Krakowa, przy wtórze śpiewu Te Deum umieszczono obraz na dawnym miejscu.”
OO. Bernardyni ogłosili dla Sanktuarium CZAS JUBILEUSZOWY od niedzieli – 10 czerwca 2012 r. do Uroczystości Niepokalanego Poczęcia NMP – 8 grudnia 2012 r.
Niedziela 10 czerwca: 25 –LECIE OFIAROWANIA ZŁOTEJ RÓŻY PRZEZ BŁ. JANA PAWŁA II
W tym dniu o godz. 20.00 sprawowano specjalne Nabożeństwo Maryjne wraz z Różańcem, zakończone Apelem Maryjnym i zasłonięciem Cudownego obrazu MB
Uroczystość Wniebowzięcia NMP: 125 –LECIE KORONACJI CUDOWNEGO OBRAZU MATKI BOŻEJ KALWARYJSKIEJ
godz. 20.00 – Nabożeństwo Maryjne w formie procesji różańcowej zakończone Apelem Maryjnym i zasłonięciem Cudownego obrazu MB
Sobota 18 sierpnia: WIGILIA CENTRALNYCH OBCHODÓW WNIEBOWZIĘCIA NMP
godz. 19.30 – Nabożeństwo z udziałem młodzieży i procesja światła na wzgórzu Ukrzyżowania, Msza św. (przy ołtarzu polowym) koncelebrowana przez kapłanów wyświęconych w tym roku pod przewodnictwem ks. bpa Jana Szkodonia
Program muzyczny w wykonaniu młodzieży franciszkańskiej
Niedziela 19 sierpnia: 10 –LECIE OSTATNIEJ PIELGRZYMKI DO KALWARII BŁ. JANA PAWŁA II I JEGO ZAWIERZENIA MARYI
godz. 6.30 – Msza w Kościele Grobu MB, procesja Wniebowzięcia NMP
Niedziela 9 września: Odpust Narodzenia NMP i Pielgrzymka Rodzin
Niedziela 7 października: PROCESJA RÓŻAŃCOWA
Sobota 8 grudnia: Uroczystości Niepokalanego Poczęcia NMP – ZAMKNIĘCIE OBCHODÓW JUBILEUSZOWYCH
