Homilia o. Damiana Muskusa

Homilia o. Damiana Muskusa, kustosza sanktuarium
wygłoszona podczas prymicji ks. abpa M. Mokrzyckiego – 18 XI 2007

29 IX w bazylice watykańskiej po raz pierwszy od początku swego pontyfikatu Ojciec Święty Benedykt XI udzielił święceń biskupich. Wśród 6 nowokreowanych pasterzy Kościoła znalazł się szczególny świadek przełomu pontyfikatów, oddany towarzysz ostatnich lat życia JP2 i pierwszych lat posługi Piotrowej B16, ks. abp Mieczysław Mokrzycki.

Przez 11 lat wiernej służby dwóm Następcom Piotra, uczestniczył w radościach i troskach głowy Kościoła powszechnego, na co dzień doświadczał jego duchowej potęgi i z bliska widział, jak słabnie jego fizyczna moc. Był tak blisko papieża gdy ten odchodził do wieczności, był blisko i wówczas gdy nowy następca Piotra uczył się być papieżem.

Nosząc w sercu wspomnienia i głębokie doświadczenia służby głowie Kościoła powszechnego, dziś z wielką pokorą i zaufaniem rozpoczyna służbę Kościołowi lwowskiemu, jako koadiutor, czyli w przyszłości następca metropolity lwowskiego.

Zanim jednak włączy się u boku ks. Kardynała w nurt pasterzowania, odwiedza miejsca bliskie i szczególnie drogie. Wyrażamy wielką radość, że po archikatedrze lwowskiej i rodzinnej parafii, również Kalwaria staje się miejscem dziękczynienia za otrzymany dar pełni kapłaństwa.

Ekscelencjo, przybywasz na Kalwarię, gdzie centrum stanowi Ukrzyżowany, który – według św. Pawła – „jest zgorszeniem dla Żydów, a głupstwem dla pogan, dla tych zaś, którzy są powołani, Chrystusem, mocą Bożą i mądrością Bożą” (1Kor 1, 23-24). Przychodzisz pod krzyż, by zaczerpnąć ze skarbca mądrości Bożej.

O tym, jak ważną szkołą wiary i życia była i jest Kalwaria, mówił w ubiegłym roku w katedrze lwowskiej w dniu swoich 80-tych urodzin ks. kard. Marian Jaworski. Mówił wzruszony: przez pięć lat studiów seminaryjnych na Kalwarii, uczyłem się mądrości krzyża. Ta nauka pomogła mi z godnością przetrwać wiele trudnych osobistych doświadczeń.

Ekscelencjo, pielgrzymujesz na Kalwarię, gdzie obok krzyża stoi Jezusowa Matka. Obecność przed Jej cudownym wizerunkiem, który znalazł swoje miejsce u stóp Góry Ukrzyżowania, czyli Golgoty, sprawia, że stajemy się żywymi uczestnikami wydarzeń, opisanymi przez Jana na kartach Ewangelii. Oto tutaj, stoimy tak blisko Chrystusa i Jego Matki, że jesteśmy zdolni usłyszeć ostatnie słowa płynące z krzyża: „Niewiasto, oto syn Twój…, oto Matka Twoja”. Ta obecność na Kalwarii jest potrzebna, gdyż uświadamia, że człowiek nigdy nie jest sam. Jest z nim Matka, są z nim bracia, którzy z wdzięcznością, podobnie jak my, przyjmują ten Jezusowy Testament.

Ekscelencjo, pielgrzymujesz na Kalwarię, do miejsca gdzie rodziła się i wzrastała świętość Sługi Bożego Jana Pawła II, gdzie uczył się miłości do Maryi i zawierzenia Jej własnego życia.

Sanktuarium kalwaryjskie było świadkiem tej miłości i zawierzenia od jego trudnych dziecięcych lat. To tutaj po odejściu ziemskiej Matki nawiązał osobisty kontakt z Matką Bożego Syna. To tutaj  usłyszał słowa „Oto Matka Twoja”. I dlatego już jako papież mówił na krakowskich Błoniach „Ona wychowywała moje serce od najmłodszych lat”.

Ekscelencjo, przychodzisz na Kalwarię, która jest nie tylko Kalwarią Jana Pawła II, ale też Kalwarią Mariana Jaworskiego. Od września 1945 roku na całe 5 lat klasztor kalwaryjski stał się jego domem, niewygodnym, mało komfortowym, ale domem gdzie mógł studiować i dojrzewać do kapłaństwa. Właśnie 25 VI 1950, a zatem ponad 57 lat temu, na tej posadzce kalwaryjskiej bazyliki, po której przeszły stopy milionów rozmodlonych pielgrzymów, leżał wówczas diakon, a dzisiaj metropolita lwowski ks. Kardynał Marian Jaworski.

Za ten dach nad głową, po ukończeniu studiów specjalistycznych przez 5 lat ks. Kardynał dojeżdżał z wykładami do Kalwarii Zebrzydowskiej.
Zaś swoją wdzięczność Kalwaryjskiej Matce, która wychowywała jego serce na drodze do kapłaństwa, wyrażał wielokrotnie podczas licznych wizyt w sanktuarium. Widzialnym znakiem tej wdzięczności jest pierścień biskupi zdobiący suknię Matki Bożej oraz krzyż pektoralny, umieszczony wśród najcenniejszych wotów w Jej cudownej kaplicy. Ale największy dowód miłości do Kalwarii stanowią te ciche, prywatne wizyty, powodowane potrzebą serca, a dla nas będące źródłem wielkiej radości.

Ekscelencjo, Księże Arcybiskupie. Oto już wiesz, co przywiodło Cię dzisiaj na kalwaryjskie wzgórze. Przede wszystkim chciałeś stanąć pod krzyżem, by uczyć się jego mądrości, by wsłuchać się jeszcze raz w głos płynący z krzyża i usłyszeć słowa „Oto Matka Twoja”. By na modlitwie Jej powierzyć wszystkie owoce swego życia i posługi Przychodzisz też by poznać tajemnicę, jaką Kalwaria kryje w sobie. Żywimy głęboką i szczerą nadzieję, że Kalwaria papieża Jana Pawła II i kardynał Mariana Jaworskiego, stanie się i Twoją Kalwarią.

Księże arcybiskupie, szczerym sercem zapraszamy do Kalwarii, na oficjalne uroczystości, ale i prywatnie na domadlanie trudnych spraw, których jest wiele i z pewnością w przyszłości będzie niemało. Zapewniamy, że w modlitwie będziemy zawsze przy Tobie.

Pragniemy również, by w domu biskupów lwowskich, każdego dnia towarzyszyła Ci czuła opieka Kalwaryjskiej Pani. Zechciej więc przyjąć kopię Jej cudownego wizerunku. Niech Ta, która wychowywała serca wielkich i świętych pasterzy kościoła, będzie opiekunką  Twojego serca i niech każdego dnia spogląda na Ciebie z miłością.

A Wam wszystkim Siostry i Bracia życzę, aby ta wspólna modlitwa z ks. Kardynałem i ks. Arcybiskupem, którzy byli i pozostają przyjaciółmi Ojca Świętego i tym samym świadkami wielkiego i świętego pontyfikatu, pomogła wam jeszcze bardziej umiłować Kościół i niech was mobilizuje do wiernego kroczenia za Jezusem „dróżkami dnia codziennego”. Amen.