Abp Filipazzi: Módlmy się zawsze, nie ustając!
Abp Antonio Guido Filipazzi, Nuncjusz Apostolski w Polsce przewodniczył nieszporom i procesji Zaśnięcia NMP w kalwaryjskim sanktuarium. W czasie nabożeństwa wygłosił kazanie.
Publikujemy pełną treść kazania Nuncjusza Apostolskiego.
Dzisiaj z wielką radością przyłączam się do Was jako pielgrzym do tego sanktuarium, w tym dniu, w którym cały Kościół obchodzi uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny z duszą i ciałem.
Nie mogę przy tym zapomnieć, że przez całe swoje życie – z Wadowic, Krakowa i z Rzymu – wielokrotnie przybywał tu jako pielgrzym święty Jan Paweł II. Zachęcam was, abyście w tajemnicy obcowania świętych odczuwali jego duchową bliskość.
Z okazji uroczystości Wniebowzięcia Maryi Papież Polak powiedział kiedyś w tym błogosławionym miejscu: „Wszyscy przychodzimy tutaj i przynosimy nasze życie; przynosimy niezliczone problemy, prośby i błagania. Przynosimy również przebłagania… Drodzy przyjaciele, przynoszę tutaj – zarówno dzisiaj, jak i często w ciągu roku – moje różne prośby i błagania… Przedstawiam sprawy całego Kościoła krakowskiego… Przedstawiam to wszystko tutaj i zawsze proszę, aby modlitwa tego biskupa splatała się z modlitwą wszystkich, którzy tu się modlą, aby splatając się z nią, tworzyła jedną całość” (19 sierpnia 1967 r.).
Jako przedstawiciel Ojca Świętego w Polsce przyjmuję te słowa Papieża Polaka za swoje. Podobnie jak on, przybyłem tutaj, aby modlić się nie tylko w moich osobistych intencjach, ale także w intencjach urzędu, który powierzył mi pośród Was Papież, i prosić Was wszystkich o modlitwę w moich intencjach, tak jak ja modlę się w Waszych intencjach i intencjach wszystkich pielgrzymów. W końcu moje intencje modlitewne jako nuncjusza dotyczą również Was i mogą być również Waszymi intencjami.
Jakie są zatem moje intencje modlitwy wobec Kościoła i społeczeństwa w Polsce? Można je podsumować w trzech słowach: jedność – powołania – młodzież.
JEDNOŚĆ. Przybyłem tutaj, aby modlić się i zaprosić Was przede wszystkim do modlitwy o jedność w Kościele w Polsce. Ta jedność jest powiązana z harmonią w społeczeństwie: Kościół zawsze stara się promować tę harmonię społeczną, nigdy nie sprzyja konfliktom i walkom. Niestety, czasami podziały w społeczeństwie stają się podziałami również w Kościele. Musimy unikać polaryzacji na wszystkich poziomach życia kościelnego i społecznego! Nie powinniśmy się godzić na tę sytuację podziałów! Od początku swojego pontyfikatu papież Leon XIV (w intencji którego proszę Was o modlitwy) wyrażał wielkie pragnienie, które z pewnością dotyczy również Polski: pragnienie „zjednoczonego Kościoła, znaku jedności i wspólnoty, który stanie się zaczynem dla pojednanego świata” (Homilia, 18.05.2025).
A zatem o co powinniśmy prosić w modlitwie, aby w Kościele panowała jedność, a w społeczeństwie zgoda? Przede wszystkim powinniśmy prosić, aby z każdego serca została usunięta przyczyna podziałów, jaką jest grzech, egoizm, a nade wszystko pycha. W tę uroczystość Dziewica Maryja przedstawia się nam w swoim „Magnificat”, modlitwie, którą powtarzamy podczas każdych nieszporów, i mówi, że Bóg spojrzał na Jej pokorę, dlatego dzisiaj, podobnie jak pokolenia, które nas poprzedziły, ogłaszamy ją błogosławioną. Prosimy Maryję Pannę, „pokorną i wyższą niż stworzenie” (Dante, Boska Komedia, Raj, Pieśń XXXIII), która jest naszą Matką, abyśmy upodobnili się do Niej jako Jej prawdziwe dzieci, zwłaszcza w cnocie pokory, ponieważ jest ona podstawowym warunkiem życia w jedności w rodzinie, w Kościele i w społeczeństwie.
Drugą intencją modlitewną nuncjusza w Polsce są POWOŁANIA. Przybyłem tutaj, aby modlić się i zaprosić Was do modlitwy o powołania do kapłaństwa i życia konsekrowanego, ponieważ, niestety, odczuwa się coraz większy ich brak, również w Waszej Ojczyźnie. W obliczu tej sytuacji nie możemy się poddawać, ale modlić się i działać!
Pamiętajmy jednak, że aby były takie powołania, potrzebny jest wzrost liczby urodzeń. Tak zwana „zima demograficzna”, która dotyka również Polskę, ma duży wpływ na wiele dziedzin życia społecznego, także Kościoła, w szczególności na liczbę powołań do kapłaństwa i życia zakonnego. Modlitwa o powołania wymaga więc modlitwy również za małżeństwa i rodziny, aby były otwarte na życie, oraz modlitwy za społeczeństwo – politykę, gospodarkę, edukację – aby tworzyło warunki sprzyjające większej liczbie urodzeń.
Modląc się o powołania, pamiętajmy również, że oznacza to nie tylko prośbę o wiele powołań, ale przede wszystkim o dobre powołania. Ponadto, w kontekście zwłaszcza życia młodzieży, która unika definitywnych wyborów, modlitwa o powołania oznacza również prośbę o wytrwałość kapłanów i osób konsekrowanych aż do końca.
Nie łudźmy się: niedobór powołań nie jest problemem, który można rozwiązać za pomocą ludzkich strategii; potrzebna jest przede wszystkim modlitwa, jak powiedział papież Benedykt XVI, modlitwa „z wielką wytrwałością, z wielką determinacją, z wielkim przekonaniem” (Rozmowa z kapłanami, 10.06.2010).
Trzecią intencją modlitewną nuncjusza jest MŁODZIEŻ. Przybyłem tutaj, aby modlić się i zaprosić Was do modlitwy o zdolność przekazywania wiary młodym pokoleniom. Papież Franciszek tak opisał tę sytuację: „[…] w ostatnich dziesięcioleciach nastąpiło załamanie w pokoleniowym przekazie wiary chrześcijańskiej wśród ludu katolickiego. Nie można zaprzeczyć, że wielu czuje się rozczarowanych i przestaje utożsamiać się z tradycją katolicką, że wzrasta liczba rodziców, którzy nie chrzczą dzieci i nie uczą ich modlitwy, a także istnieje pewne odejście do innych wspólnot wiary. Oto niektóre przyczyny tego załamania: brak przestrzeni dialogu w rodzinie, wpływ środków przekazu, relatywistyczny subiektywizm, niepohamowany konsumizm nakręcający rynek, brak towarzyszenia duszpasterskiego najbardziej ubogim, brak serdecznego przyjęcia w naszych instytucjach oraz nasza trudność w przywróceniu mistycznego przyjęcia wiary w różnorodnej scenerii religijnej” (Evangelii gaudium, 70). Zresztą, już święty Jan Paweł II dostrzegł tę sytuację i wezwał do nowej ewangelizacji.
Wielu z nas tutaj obecnych odczuwa ten problem, ponieważ doświadczamy go w naszych własnych rodzinach i wśród naszych znajomych, a także w kontekście społecznym, w którym na co dzień funkcjonujemy. W obliczu tej sytuacji możemy ulec zniechęceniu i rezygnacji. Zupełnie odmienną reakcją, którą proponuje nam to sanktuarium i dzisiejsze święto, jest modlitwa o światło, siłę i pocieszenie, abyśmy potrafili dostrzec znaki nadziei, które istnieją, i odnowić nasze zaangażowanie i radość z tego, że możemy spotkać naszych młodych ludzi z ich Odkupicielem w Świętym Kościele, który jest Jego przedłużeniem w czasie.
Kiedy święty Jan Paweł II po raz pierwszy powrócił do Kalwarii Zebrzydowskiej jako Następca Piotra, tak przemówił do wiernych: „Chcę powiedzieć wam wszystkim…: nie przestawajcie się modlić; trzeba «modlić się zawsze, nie ustając», powiedział Jezus… To najważniejsze wezwanie. To najistotniejsze przesłanie” (Przemówienie, 7.06.1979).
To wezwanie przyjmuję jako swoje i kieruję je do was wszystkich: módlmy się zawsze, nie ustając! W szczególności módlmy się o jedność Kościoła i zgodę społeczną! Módlmy się, aby Bóg zesłał liczne i święte powołania! Módlmy się, aby młode pokolenia przyjęły i żyły wiarą w Chrystusa w społeczności Kościoła!
Tak, módlmy się dzisiaj i każdego dnia, świadomi, że Maryja Dziewica wniebowzięta, znak pewnej nadziei, modli się z nami i za nas!
