Modlitwa za fundatorów sanktuarium w katedrze na Wawelu
17. czerwca, w 404. rocznicę śmierci Mikołaja Zebrzydowskiego, założyciela i fundatora kalwaryjskiego sanktuarium oraz miasta Kalwarii Zebrzydowskiej (Nowego Zebrzydowa), o. Cyprian Moryc OFM, kustosz sanktuarium, sprawował Mszę św. o spokój duszy zmarłych członków rodziny Zebrzydowskich w królewskiej katedrze na Wawelu, w podziemiach której spoczywa Mikołaj Zebrzydowski herbu Radwan i inni członkowie rodziny.
Msza św. była sprawowana dzięki życzliwości Ks. Kan. Pawła Barana, proboszcza katedry wawelskiej w kaplicy Zebrzydowskich.
W czasie homilii ojciec Cyprian nawiązując do biblijnych czytań mszalnych mówił o przywiązaniu do dziedzictwa i historii oraz wyliczał zasługi Mikołaja Zebrzydowskiego nie tylko w fundowaniu kościołów i klasztorów, ale też bractw i dzieł miłosierdzia.
– Za te wszystkie dzieła należy się nasza wdzięczność. Jesteśmy to winni, a najlepiej ją wyrazić poprzez ofiarę Mszy św. Jestem bardzo wdzięczny Księdzu Proboszczowi i kustoszowi katedry za zaproszenie i możliwość modlitwy w tym miejscu – powiedział ojciec Cyprian.
Na modlitwie obecni byli przedstawiciele społeczności miasta na czele z burmistrzem, Tadeuszem Stelą.
Mikołaj Zebrzydowski urodził się w 1553 r. w Krakowie. W 1560 r. rozpoczął naukę w kolegium jezuickim w Braniewie pod opieką Stanisława Hozjusza, biskupa warmińskiego (zm. 1579). Z kolegium jezuickiego, które opuścił ok. 1569 r., wyniósł średnie wykształcenie z dobrą znajomością łaciny oraz głęboką pobożność cechującą go przez całe życie.
W 1585 r. został starostą generalnym krakowskim i zamieszkał na Wawelu w kamienicy starościńskiej. W cztery lata później został wojewodą lubelskim, który to urząd złożył, gdy w 1601 r. król powierzył mu godność wojewody krakowskiego (1601-1620).
W trzydziestym roku życia Mikołaj ożenił się z Dorotą Herburtówną, córką Jakuba i Elżbiety z Czuryłów. Doczekali się czworga dzieci. Po 1608 r. usunął się z czynnego życia politycznego. Po śmierci żony Doroty w 1610 r. coraz chętniej spędzał czas w ufundowanym przez siebie bernardyńskim klasztorze kalwaryjskim. Zmarł po trzymiesięcznej chorobie w dniu 17 czerwca 1620 r. i został pochowany przez syna Jana w Krakowie, w kaplicy Zebrzydowskich na Wawelu, obok żony Doroty.
