KALENDARIUM
1553. Urodził się Mikołaj Zebrzydowski herbu Radwan, wojewoda krakowski i założyciel Kalwarii, nazwanej od jego nazwiska Zebrzydowską.
1589. Mikołaj Zebrzydowski otrzymuje niegrodowe starostwo lanckorońskie przylegające do dziedziczonych przez niego Brodów i Zebrzydowic, i osiada na zamku w Lanckoronie.
1599. Hieronim Strzała, dawny dworzanin Zebrzydowskiego i dziedzic pobliskiej Dąbrówki, przywozi z Ziemi Świętej gipsowe modele jerozolimskich kaplic Krzyża Świętego i Grobu Chrystusa, które posłużą Zebrzydowskiemu jako wzory przy budowie podobnych kaplic na wzgórzu Żarek.
1600-1601. Budowa kaplicy Ukrzyżowania Pana Jezusa na Żarku (w masywie Żaru), będącej zaczątkiem przyszłej Kalwarii.
1600 (4 X). Położenie kamienia węgielnego pod budowę kaplicy Ukrzyżowania.
1601 (4 X). Uroczysta konsekracja kaplicy Ukrzyżowania przez nuncjusza papieskiego Klaudiusza Rangoniego w asyście biskupa krakowskiego Bernarda Maciejowskiego.
1602 (1 XII). Mikołaj Zebrzydowski wystawia na zamku w Krakowie dokument fundacyjny, przekazujący bernardynom kaplicę Ukrzyżowania oraz teren pod budowę klasztoru z kościołem i kaplic.
1603 (2 VIII). Nuncjusz papieski Klaudiusz Rangoni, w asyście biskupa krakowskiego Bernarda Maciejowskiego i biskupa łuckiego Pawła Wołuckiego poświęca kamień węgielny pod budowę klasztoru i kościoła.
1604. Przybywają do Kalwarii pierwsi bernardyni: o. Jan Poniatowski (przełożony) i o. Filip Łącki.
1604-1609. Budowa u podnóża Żaru klasztoru i kościoła według projektu architekta włoskiego, jezuity, Jana Marii Bernardoniego oraz architekta i złotnika flamandzkiego Pawła Baudartha (nadzorował budowę i dokonywał zmian w projekcie). Budowla była czworobokiem z wirydarzem wewnątrz. Skrzydło południowe stanowiło niewielki, jednonawowy kościół.
(ok. 1604). Mikołaj Zebrzydowski postanawia ufundować, wzorowane na Jerozolimie, stacje Męki Pańskiej (pierwszą w Polsce kalwarię). Na jego polecenie Feliks Żebrowski, matematyk, mierniczy i astronom, rozmierza teren i ustala miejsca poszczególnych kaplic.
1605-1617. Budowa pierwszych kaplic kalwaryjskich według projektów i pod nadzorem Pawła Baudartha, w następującej kolejności: Ratusz Piłata (1605 – 1609), Grób Chrystusa (1605 – 1609), Dom Annasza (1609), Ogrójec (1609), Pojmanie (1609), Pałac Heroda (1609), Dom Kajfasza (1609), Grób Matki Bożej (1611 – 1615), Domek Matki Bożej (1626 – 1614), Włożenie Krzyża (1614), Wniebowstąpienie (1614), Wieczernik (1614 – 1615), Serce Maryi (1615), II Upadek Pana Jezusa – Brama Zachodnia (1615 – 1616), Święty Rafał (1616 – 1617) i Pustelnia Pięciu Braci Polaków z kaplicą św. Marii Magdaleny (1616 – 1617).
1608 (14 IX). Pierwsze nabożeństwo pasyjne odprawione przy krzyżach postawionych w miejscach wyznaczonych na kaplice, z udziałem licznie przybyłej okolicznej ludności.
1606-1608. Udział Mikołaja Zebrzydowskiego w rokoszu przeciw królowi Zygmuntowi III. Niewielkie spowolnienie budowy Kalwarii.
1609. Mikołaj Zebrzydowski przekazuje bernardynom srebrną figurę Matki Bożej Anielskiej, która zostaje umieszczona w ołtarzu głównym kościoła. Figura ta, zakupiona w Loreto we Włoszech (1590) przez biskupa Bernarda Maciejowskiego i poświęcona przez papieża Sykstusa V, była przedmiotem kultu wiernych w pierwszych czterdziestu latach istnienia Kalwarii.
1609 (4 X). Biskup krakowski Piotr Tylicki w asyście biskupów: łuckiego Pawła Wołuckiego i pomocniczego krakowskiego Pawła Dębskiego, uroczyście konsekruje kościół pod wezwaniem Matki Bożej Anielskiej.
1611. Ukazuje się drukiem pierwszy podręcznik nabożeństwa pasyjnego, opracowany przez o. Mariana Postękalskiego (zm. 1614), przeznaczony dla pątników w Kalwarii.
1612. Papież Paweł V bullą Splendor Paternae Gloriae udziela odpustu zupełnego na wieczne czasy dla tych, którzy pobożnie odprawią nabożeństwo Męki Pańskiej przy kalwaryjskich stacjach pasyjnych. Z biegiem czasu Stolica Apostolska nadaje i inne odpusty na różne uroczystości i nabożeństwa odprawiane w ciągu roku w sanktuarium kalwaryjskim.
1613 (przed). Odbywa się nabożeństwo dróżkowe zwane Drogą Współcierpienia Matki Bożej od Grobu Chrystusa do Domku Maryi i procesja w uroczystość Wniebowzięcia NMP na pamiątkę Jej Śmierci, Pogrzebu i Chwały. Biskup krakowski, Piotr Tylicki, zatwierdził (1613) specjalne Bractwo zajmujące się organizacją tej procesji.
1613-1617. Powstaje pierwsza kronika kalwaryjska napisana przez o. Ludwika Boguskiego (zm. 1618). Przedstawia ona dzieje fundacji Mikołaja Zebrzydowskiego oraz podaje informacje o pierwszych pielgrzymkach do Kalwarii i ich zasięgu terytorialnym, a także o tworzącym się ceremoniale nabożeństw pasyjnych.
1614. Do Kalwarii przybywa z liczną pielgrzymką Adam Wacław, książę cieszyński.
1617. Pierwsza, dokonana przez Mikołaja Zebrzydowskiego, lokacja miasta (przy drodze z klasztoru do Zebrzydowic), nazwanego Zebrzydowem.
1620 (17 VI). Umiera Mikołaj Zebrzydowski. Opiekę nad Kalwarią przejmuje jego syn, Jan Zebrzydowski (ur. 1583), który dokonuje dalszej rozbudowy Kalwarii.
1627. Pielgrzymka dziękczynna do Kalwarii królewicza Władysława (późniejszego króla Władysława IV) po zwycięstwie pod Chocimiem.
1623-1641. Budowa ufundowanych przez Jana Zebrzydowskiego dalszych kaplic kalwaryjskich w następującej kolejności: Brama Wschodnia (1623), kaplica Znalezienia Krzyża Świętego z pustelnią św. Heleny (1623-1632), rozbudowa kaplicy Ukrzyżowania Pana Jezusa (1623), rozbudowa kaplicy Grobu Matki Bożej (po r. 1623), Obnażenie (1624), most z kaplicą na Cedronie (1632-1641), św. Weronika (1632-1641), osiem kaplic maryjnych (1632): cztery Pogrzebu i cztery Triumfu Maryi, Święte Schody – Gradusy przed Ratuszem Piłata (1633), I Upadek Pana Jezusa (po 1633) i Cyrenejczyk (po 1633).
1623 (ok.). Powiększenie Kościoła o tzw. chór zakonny przez włączenie do niego południowo – zachodniego narożnika klasztoru. Pierwotnie mieściła się tu zakrystia (na parterze) i infirmeria (na piętrze), a od roku 1610 dwie kaplice otwarte na kościół (górna i dolna).
1630 (ok.). Urządzenie ogrodów klasztornych (za patronatu Jana Zebrzydowskiego).
1630-1632. W Kalwarii powstaje nabożeństwo maryjne opracowane przez o. Mikołaja ze Skalbimierza (zm. 1654), składające się z Dróg Boleści, Pogrzebu i Triumfu Matki Bożej.
1632-1633. Powstaje klasztorne gospodarstwo rolne w Brodach.
1640 (25 VII). Nowa lokacja, nadana przez Jana Zebrzydowskiego dla miasteczka Zebrzydów, zmieniająca jednocześnie jego nazwę na Nowy Zebrzydów.
1640-1783. Funkcjonowanie w Kalwarii studium teologii moralnej.
1641 (5 V). Bernardyni otrzymują obraz Matki Bożej Płaczącej, podarowany przez Stanisława z Brzezia Paszkowskiego. Obraz ten z rozkazu biskupa krakowskiego Jakuba Zadzika przeniesiono z kościoła do zakrystii, gdzie miał pozostawać do czasu wyjaśnienia jego cudownego charakteru.
1641 (6 IX). Umiera Jan Zebrzydowski. Opiekunem i następnym fundatorem kalwarii zostaje jego syn, Michał Zebrzydowski (ur. 19. VIII 1613).
1654-1655. Powiększenie z fundacji Michała Zebrzydowskiego klasztoru przez dobudowanie od strony północnej drugiego czworoboku z wirydarzem wewnątrz.
1655. Zajęcie Lanckorony i Kalwarii przez Szwedów. Ograbienie klasztoru z kosztowności.
Poł. XVII w. (ok.). Budowa (za Jana albo Michała Zebrzydowskiego) rezydencji przy kościołach Ukrzyżowania Pana Jezusa i Grobu Matki Bożej.
1656. Władze kościelne, reprezentowane przez biskupa Tomasza Oborskiego, uznają obraz Matki Bożej Płaczącej za łaskami słynący i zezwalają na jego publiczną cześć i umieszczenie ponownie w kościele głównym.
1658-1667. Budowa ufundowanej przez Michała Zebrzydowskiego kaplicy przy południowej ścianie kościoła dla
cudownego obrazu Matki Bożej, który zostaje tam umieszczony w 1667 roku.
1658. Franciszek Lekszycki maluje dla Kalwarii ufundowane przez Michała Zebrzydowskiego obrazy: Przybicie do krzyża, Śmierć na krzyżu, Zdjęcie z krzyża, Namaszczenie, św. Antoni Padewski.
1660-1669. Wykonanie w chórze zakonnym stalli ze scenami ze Starego i Nowego Testamentu przez o. Teofila Berezę i innych braci zakonnych.
1667 (9 IV). Umiera Michał Zebrzydowski, wojewoda krakowski. Jego dobra przechodzą w ręce rodziny Czartoryskich przez córkę Annę, zamężną z Janem Karolem Czartoryskim.
1668. Śmierć Anny z Zebrzydowskich Czartoryskiej. Jej mąż, Jan Karol Czartoryski, żeni się po raz drugi z Magdaleną z Konopackich, ostatnią większą dobrodziejką kalwaryjską i fundatorką nawy głównego kościoła.
1680-1702. Budowa nawy głównego kościoła. Kontynuatorami przedsięwzięcia po śmierci Magdaleny Czartoryskiej (1694) są jej zięć Józef Bogusław Służka (zm. 1701) i syn, Józef Czartoryski (zm. 1750).
1687. Budowa kaplicy św. Antoniego staraniem i nakładem szlachty księstwa zatorskiego i oświęcimskiego.
1702-1720. Budowa wież kościoła głównego.
1715. Trzecia i ostatnia lokacja miasta nadana (po pożarze miasta) przez Józefa Czartoryskiego.
1729-1731. Budowa pałacu Czartoryskich oraz (nieco później) domu dla służby pałacowej na terenie klasztornym, który bernardyni odstąpili Józefowi Czartoryskiemu (1710).
1747. Przekształcanie murów obronnych zbudowanych przez Jana Zebrzydowskiego (1624-1632) z przeznaczeniem na potrzeby duszpasterskie, a bastionów na kaplice: św. Anny (w narożniku wschodnim) i Matki Bożej Bolesnej (w narożniku zachodnim).
1749. Budowa Kaplicy Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny, ufundowanej przez polskiego generała wojsk obcego autoramentu, Ferdynanda Stolza (zm. 1749).
1754. Budowa kościoła Trzeciego Upadku Pana Jezusa przez Franciszka Rusockiego (zm. 1796).
1754. Budowa przy klasztorze budynków gospodarczych za przełożeństwa o. Jana Kapistrana Połanieckiego (na zachód od kościoła i klasztoru).
1754-1759. Pierwsza konserwacja budowli kalwaryjskich przeprowadzona przez o. Jana Kapistrana Połanieckiego.
1772. Pierwszy rozbiór Polski. Kalwaria znajduje się w zaborze austriackim. Sanktuarium odwiedza cesarz Józef II w czasie wizytacji ziem świeżo przyłączonych do Austrii. Pod panowaniem austriackim przyklasztorne miasteczko otrzymuje nową nazwę Kalwaria.
1777. Obsadzenie Dróżek kalwaryjskich przez Józefa Czartoryskiego lipami i kasztanowcami w celu oddzielenia ich od pól uprawnych.
1785. Sanktuarium kalwaryjskie jako część nowo utworzonej diecezji tarnowskiej, od 1821 – tynieckiej, od 1826 – tarnowskiej, od 1880 – diecezji krakowskiej.
II poł. XVIII w. i pocz. XIX w. Osiedlanie się ludności na gruntach położonych przy Dróżkach (pracownicy, klasztoru, członkowie kapeli i milicji klasztornej itp.). W ten sposób powstał Bugaj Klasztorny, nazwany później Bugajem Kalwaryjskim, oraz część Brodów, położona wokół kościoła Grobu Matki Bożej.
1786-1790. Budowa przez Kalwarię traktu komunikacyjnego (szosy bitej), zwanego cesarskim, albo Pierwszą Galicyjską Szosą Handlowo-Pocztową, prowadzącego później ze Lwowa do Wiednia.
1793-1833. Druga konserwacja kalwaryjskich obiektów, prowadzona przez o. Gaudentego Thynela (zm. 1833), który pełni w tym czasie, z przerwami, urząd przełożonego klasztoru.
1795-1880 (ok.). Funkcjonowanie w Kalwarii nowicjatu (przeniesionego stąd do Leżajska). Po I wojnie światowej do roku 1939 w Kalwarii mieścił się nowicjat braci
1810-1812. Powiększenie klasztoru o drugie piętro przez obniżenie sklepień i niewielkie podwyższenie ścian piętra pierwszego.
1811 Konfiskata przez rząd austryjacki zabytków wykonanych ze srebra i znajdujących się w zakrystii klasztornej.
1817. Kalwarię odwiedza cesarz austriacki Franciszek I z żoną Karoliną.
1824. Budowa kaplicy św. Jana Nepomucena.
1836. Budowa kaplicy Anioła (Betsaidy), w miejscu dawnej, drewnianej, z końca XVIII w.
1840 (ok.). Wprowadzenie nabożeństwa dróżkowego za zmarłych, opracowanego przez ks. Jana Mikę (1795-1868) i wydanego drukiem w 1842, jako dodatek do książki dróżkowej o. Paschalisa Serwana (zm. 1803).
1834-1858. Konserwacja, za przełożeństwa o. Letusa Moslera, kaplic oraz klasztoru i kościoła, w którym Józef
Niedźwiecki wykonuje polichromię ufundowaną przez ks. Franciszka Staszkiewicza, plebana z Lanckorony.
1848. Zniesienie pańszczyzny i zezwolenie Żydom na osiedlanie się w Kalwarii. Wcześniej, już w XVIII w., Żydzi osiedlali się w Brodach i Zebrzydowicach.
1856 (15.VIII). Konsekracja kościoła głównego (ponownie prezbiterium i nawy) przez biskupa tarnowskiego Józefa Alojzego Pukalskiego (zm. 1885).
1869. Budowa niewielkiej kapliczki Omdlenia Matki Bożej.
1871 (ok.). Rozebranie zrujnowanego i zdewastowanego pałacu Czartoryskich. Parcela pałacowa wraca do bernardynów.
1884. Powstanie linii kolejowej biegnącej przez Kalwarię i łączącej Kraków z Suchą Beskidzką i z Zakopanem (1899).
1886-1887. Budowa kaplicy Żydowina na miejscu wcześniejszej z XVII wieku.
1887 (15 VIII). Koronacja cudownego obrazu Matki Bożej Kalwaryjskiej przy kościele Grobu Matki Bożej, przez biskupa krakowskiego Albina Dunajewskiego w obecności arcybiskupa lwowskiego (łacińskiego) Seweryna Morawskiego i ormiańskiego Izaaka Isaakowicza, który wygłosił kazanie.
1888. Powstanie linii kolejowej z Kalwarii do Bielska. Odtąd Kalwaria ma dwie stacje kolejowe: Kalwaria Lanckorona (pomiędzy Kalwarią, Zebrzydowicami i Brodami) oraz Kalwaria Zebrzydowska (na skraju miasta przy Zebrzydowicach).
1890 (ok.). Oficjalne dodanie do nazwy Kalwaria przymiotnika Zebrzydowska. Taka nazwa funkcjonuje do dziś.
1897-1910. Gruntowna konserwacja Kalwarii, przeprowadzona przez przełożonych o. Felicjana Fierka (zm. 1910) w latach 1897-1901 i 1903-1910 i o. Stefana Podworskiego (zm. 1913) w latach 1901-1903.
1897-1901. Ponowna przebudowa drugiego piętra klasztoru według projektu krakowskiego inżyniera Karola Krausa. Podwyższono mury klasztoru (drugiego piętra) i przywrócono im pierwotne zakończenia w formie lunet, a całości przywrócono właściwe proporcje.
1902. Budowa od fundamentów kaplicy Płaczące Niewiasty według projektu br. Kamila Żarnowskiego, w miejscu dawnej z 1782 r.
1902. Budowa drogi kołowej bitej, tzw. Serpentyny (dziś ul. Kościuszki) z miasta do sanktuarium. Dotychczas istniała droga dla pieszych od kaplicy Rafała w dół do Rynku (ul. Bernardyńska) i kołowa, wzdłuż ogrodu pałacowego (dziś seminaryjnego) od strony północnej, skręcająca w lewo pod ostrym kątem do miasta (ul. Klasztorna).
1902. Jubileusz 300–lecia założenia Kalwarii, trwający cały sierpień. Sanktuarium nawiedza około 500000 pątników. Przybywają także w różnych dniach następujący biskupi: z Krakowa kard. Jan Puzyna i jego biskup pomocniczy Anatol Nowak, z Tarnowa biskup Leon Wałęga, z Przemyśla biskup Józef Pelczar i biskup pomocniczy Karol Fischer, ze Lwowa biskup pomocniczy Józef Weber i arcybiskup ormiański Józef Teodorowicz.
1903-1910. Budowa tzw. Mostu Anielskiego według projektu br. Kamila Żebrowskiego w miejscu wcześniejszych mostów, które niszczyła woda.
1904. Budowa drogi kołowej bitej przez Brody od drogi krakowskiej do Lanckorony (koło kościoła Grobu Matki Bożej).
1905. Budowa kościoła pw. św. Józefa na Rynku w Kalwarii Zebrzydowskiej z dużym udziałem finansowym klasztoru.
1905. Ułożenie na Dróżkach, w niektórych miejscach, kamiennych bruków (np. na trasie od Bramy Zachodniej do toru kolejowego).
1906-1910. Opracowanie, z inicjatywy o. Felicjana Fierka, projektów (niezrealizowanych) budowy ogromnej świątyni, których autorami byli: Jan Sas – Zubrzycki, Edgar Kovats i Zygmunt Hendel. Na ich realizację nie zgodziły się władze konserwatorskie w Krakowie.
1911-1915. Wykonanie, przez Włodzimierza Tetmajera, nowej polichromii na sklepieniu nawy i na ścianie łuku tęczowego za przełożeństwa o. Hieronima Zmarza (zm. 1932). Dalsze prace przerwała I wojna światowa.
1911. Uroczystości 300–lecia kościoła Grobu Matki Bożej, trwające przez cały sierpień. Głównej uroczystości (15 VIII) przewodniczy bp Anatol Nowak, biskup pomocniczy krakowski.
1914-1918. Pierwsza wojna światowa, osłabienie ruchu pielgrzymkowego do Kalwarii.
1916. Umieszczenie w klasztorze austriackiego szpitala wojskowego, w którym umiera 62 obywateli monarchii austro–węgierskiej (57 żołnierzy, 5 osób cywilnych – chrześcijanie i 1 muzułmanin). Zostają pochowani na obrzeżu lasu naprzeciw ogrodu pałacowego (dziś seminaryjnego) i kaplicy Umieszczenia Tronu.
1922-1923. Dokończenie polichromii przez malarza lwowskiego Karola Polityńskiego na ścianach nawy według kartonów Tetmajera, oraz w prezbiterium i chórze zakonnym – według własnego projektu.
1926. Budowa kaplicy św. Weroniki na miejscu dawnej, zniszczonej, pochodzącej z lat 1632-1641.
1927-1932. Budowa monumentalnie założonych schodów na placu Rajskim i sprawienie nowych dzwonów kościelnych przez o. Sergiusza Michnę (zm. 1931).
1933-1937. Konserwacja obiektów kalwaryjskich, przeprowadzona za przełożeństwa o. Wojciecha Kozubala.
1936. Budowa nakładem asysty cieszyńskiej kaplicy Namaszczenia na miejscu dawnej, zniszczonej.
1937. Jubileusz 50–lecia cudownego obrazu Matki Bożej Kalwaryjskiej. Głównej uroczystości (15 VIII) przewodniczy Stanisław Rospond, biskup pomocniczy krakowski.
1939-1945. Druga wojna światowa. Osłabienie ruchu pielgrzymkowego do Kalwarii. W klasztorze stacjonuje wojsko niemieckie oraz mieszkają partyzanci Armii Krajowej. Całkowita zagłada Żydów kalwaryjskich.
1939. Przeniesienie Wyższego Seminarium Duchownego oo. Bernardy- nów ze Lwowa do Kalwarii Zebrzydowskiej.
1942. Erygowanie parafii pw. św. Józefa w Kalwarii Zebrzydowskiej.
1945. Upaństwowienie lasów klasztornych oraz kamieniołomu.
1946-1950. W Kalwarii mieści się Wyższe Seminarium Duchowne Archidiecezji Lwowskiej, do którego uczęszczają nieliczni wówczas klerycy bernardyńscy.
1946 (15 VIII). Adam Stefan kard. Sapieha, metropolita krakowski, poświęca przed cudownym wizerunkiem Matki Bożej Kalwaryjskiej archidiecezję krakowską Niepokalanemu Sercu Maryi.
1947-1956. Gruntowna reforma kalwaryjskich misteriów pasyjnych, przeprowadzona przez O. Augustyna Chadama.
1948. Archidiecezjalna pielgrzymka Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży do Kalwarii, którą upamiętnia wysoki krzyż dębowy stojący na górze Ukrzyżowania.
1950 (11 VII). Odebranie klasztorowi majątku ziemskiego na podstawie dekretu „dóbr martwej ręki”. Pozostawiono: podwórze klasztorne i ogród od strony północnej, ogrody przy rezydencjach na Ukrzyżowaniu i przy kościele Grobu Matki Bożej oraz tereny ściśle dróżkowe jako obszar sakralny.
1951 (15 VIII). Do Kalwarii przybywają z celebrą i kazaniami tzw. księża patrioci. Władze ówczesne (komunistyczne) podejmują w ten sposób próbę podporządkowania sobie sanktuarium kalwaryjskiego, co dzięki zdecydowanej kontrakcji ojców bernardynów nie udaje się.
1951 (XII). Pożar rezydencji na Ukrzyżowaniu (do dziś nie odbudowanej).
1956-1966. Budowa wiaduktu dla pieszych nad torami kolejowymi na trasie od Bramy Zachodniej do Ratusza Piłata.
1957-1989. W Kalwarii Zebrzydowskiej mieści się Niższe Seminarium Duchowne oo. Bernardynów.
1958-1985. Gruntowna przebudowa podwórza klasztornego (nawierzchni i budynków gospodarczych) położonego na zachód od bazyliki i klasztoru, na potrzeby pielgrzymów. W latach 1958-1959 wzniesiono przyziemie (sutereny) domu pątnika, ale dalszą budowę wstrzymano decyzją ówczesnych władz państwowych (1959). Budynek stanął dopiero po roku 1970, jako tzw. budynek biblioteki i muzeum (dziś dom pielgrzyma). Wzniesiono też, w latach 1975-1985, w miejscu dotychczasowych budynków gospodarczych, następne domy służące pielgrzymom oraz przebudowano nawierzchnię podwórza. Tak powstał obszerny, czworoboczny dziedziniec, otoczony dookoła budynkami pielgrzymkowymi (domy noclegowe dla pątników, sklep z pamiątkami i wydawnictwami religijnymi, restauracja i kawiarnia oraz sanitariaty). Dziedziniec ten po generalnej przebudowie wcześniejszych budynków, położonych w południowej części (1997-2001) oraz po remoncie i modernizacji jego nawierzchni (2001), został nazwany dziedzińcem arkadowym.
1960. Pierwsze rekolekcje dla przewodników pielgrzymek do Kalwarii.
1964 (16 VIII). Do Kalwarii przybywa kard. Stefan Wyszyński, Prymas Polski, który na zakończenie odpustu Wniebowzięcia odprawia mszę św. i wygłasza kazanie.
1968. Pierwsza doroczna pielgrzymka archidiecezjalna do Kalwarii mężczyzn i młodzieży męskiej.
1968 (12-13 XI). Peregrynacja obrazu Matki Bożej Częstochowskiej w Kalwarii (w parafii i sanktuarium). Wydarzenie to upamiętnia krzyż modrzewiowy postawiony na placu odpustowym (naprzeciw frontonu bazyliki).
1970. Początek powojennych prac remontowo–budowlanych i inwestycyjnych w sanktuarium kalwaryjskim, trwających do dzisiejszego dnia.
1971. Ukazuje się „Modlitewnik Kalwaryjski”, opracowany przez o. Augustyna Chadama i wydany przez Wydawnictwo Verum w Warszawie, nakładem i staraniem klasztoru kalwaryjskiego. Zapoczątkowana została powojenna działalność wydawnicza bernardynów w Kalwarii Zebrzydowskiej.
1972. Wprowadzenie, w ramach odpustu Wniebowzięcia NMP, nabożeństwa dla młodzieży w sobotę wieczorem.
1973. Pierwsza doroczna pielgrzymka kobiet i młodzieży żeńskiej archidiecezji krakowskiej do sanktuarium w Kalwarii Zebrzydowskiej.
1974 (21-22 VII). Pierwsza w Kalwarii pielgrzymka Służby Liturgicznej i Ruchu Światło – Życie archidiecezji krakowskiej.
1976. Wprowadzenie w Polsce dwuszczeblowego podziału administracyjnego kraju: na województwa i gminy. Gmina Kalwaria Zebrzydowska znalazła się w województwie bielskim.
1978 (16 X). Kard. Karol Wojtyła, arcybiskup metropolita krakowski, mocno związany z Kalwarią od dzieciństwa, zostaje wybrany papieżem i obiera imię Jan Paweł II.
1979 (7 VI). Jan Paweł II nawiedza sanktuarium w Kalwarii Zebrzydowskiej. Przewodniczy Liturgii Słowa i wygłasza przemówienie oraz rozpoczyna nowennę przed stuleciem koronacji obrazu Matki Bożej Kalwaryjskiej. Nadaje też kościołowi głównemu tytuł bazyliki mniejszej.
1981. Pierwsza pielgrzymka do Kalwarii Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie.
1982 (25 VI). Kongregacja Sakramentów i Kultu Bożego ustanawia dla archidiecezji krakowskiej święto (a dla Kalwarii Zebrzydowskiej uroczystość) Matki Bożej Kalwaryjskiej, obchodzone 13 sierpnia.
1982. Kard. Józef Glemp, Prymas Polski, nawiedza sanktuarium w Kalwarii. Odprawia nieszpory przy Domku Matki Bożej rozpoczynające procesję Zaśnięcia NMP i wygłasza kazanie.
1983 (8 II). Zezwolenie Ministerstwa Kultury i Sztuki na prowadzenie działalności wydawniczej pod nazwą: Wydawnictwo oo. Bernardynów „Calvarianum”.
1983 (4 V). Przekazanie klasztorowi oo. Bernardynów jako właścicielowi hipotecznemu tzw. ogrodu pałacowego (
1984-1993. Budowa gmachu Wyższego Seminarium Duchownego w miejscu dawnego pałacu Czartoryskich według projektu architektonicznego Aleksandra Böhma.
1987 (3 V). Generał Zakonu Braci Mniejszych, o. John Vaughn, wmurowuje kamień węgielny, pochodzący z bazyliki Matki Bożej Anielskiej w Asyżu, pod budowę gmachu Wyższego Seminarium Duchownego oo. Bernardynów.
1987. Jubileusz 100-lecia koronacji obrazu Matki Bożej Kalwaryjskiej, trwający cały rok.
1987 (10 VI). Jan Paweł II modli się przed cudownym wizerunkiem Matki Bożej Kalwaryjskiej przywiezionym na spotkanie z Nim z sanktuarium kalwaryjskiego w Krakowie na Błoniach, i składa złotą różę papieską.
1987 (16 VIII). Centralne uroczystości jubileuszowe w Kalwarii Zebrzydowskiej. Mszy św. pontyfikalnej przewodniczy delegat papieski, kard. Józef Tomko, prefekt Kongregacji Ewangelizacji Narodów, pochodzący ze Słowacji. W uroczystości uczestniczy trzynastu biskupów, Kapituła Metropolitalna Krakowska, senat Papieskiej Akademii Teologicznej, opaci z Tyńca i Mogiły, wyżsi przełożeni zakonni oraz liczni wierni. Kard. Franciszek Macharski zawierza Matce Bożej Kościół Krakowski, a Ojciec św. Jan Paweł II nadsyła specjalny telegram i łączy się duchowo z pielgrzymami.
1991 (2-5 V). Jubileusz 350-lecia podarowania bernardynom obrazu Matki Bożej Kalwaryjskiej przez Stanisława z Brzezia Paszkowskiego. Peregrynacja kopii cudownego obrazu trasą zbliżoną do tej, jaką 5 V 1641 roku przemierzył Paszkowski z obrazem (Marcyporęba, Paszkówka, Przytkowice, Zebrzydowice – parafia, Zebrzydowice – oo. bonifratrzy, Kalwaria Zebrzydowska – parafia i Kalwaria Zebrzydowska – bazylika pw. Matki Bożej Anielskiej).
1991 (13 VIII). Ojciec Święty Jan Paweł II odprawia Mszę św. w Krakowie na Rynku Głównym, z formularza o Matce Bożej Kalwaryjskiej.
1991 (14 VIII). Ojciec Święty Jan Paweł II, pielgrzymując do Wadowic i Częstochowy, zatrzymuje się w Kalwarii Zebrzydowskiej przy kościele pw. św. Józefa i wygłasza krótkie przemówienie oraz udziela błogosławieństwa.
1991-1993. Wyłożenie placu Odpustowego kamienną nawierzchnią, zaprojektowaną przez Annę Mitkowską.
1992. Przekazanie klasztorowi oo. Bernardynów w Kalwarii ok. 1/3 gruntów dawnego majątku ziemskiego jako otulina sanktuarium i Dróżek.
1992 (24 X). Erygowanie parafii pw. Wniebowzięcia NMP w Brodach (przy kościele Grobu Matki Bożej), administrowanej przez oo. Bernardynów.
1993. Wprowadzenie przez archidiecezję krakowską pielgrzymki rodzin (w niedzielę po 8. września) i młodzieży katechizowanej (w pierwszą sobotę czerwca) zamiast dotychczasowych pielgrzymek mężczyzn i młodzieży męskiej oraz kobiet i młodzieży żeńskiej.
1993 (13 VIII). Rozpoczęcie przez kard. Franciszka Macharskiego nowenny przed Jubileuszem 400-lecia założenia Kalwarii.
1993 (21 IX). Erygowanie domu zakonnego (w nowym budynku seminaryjnym) pw. św. Franciszka z Asyżu.
1993 (6 XI). Poświęcenie nowego gmachu seminaryjnego przez metropolitę krakowskiego, kard. Franciszka Macharskiego.
1995 (16 IX). Prezydent Rzeczypospolitej Lech Wałęsa odwiedza sanktuarium w Kalwarii Zebrzydowskiej.
1997 (7 VI). Rada Miasta i Gminy Kalwaria Zebrzydowska nadaje Ojcu Świętemu Janowi Pawłowi II Honorowe Obywatelstwo Miasta.
1997. Nowa reforma administracyjna przywraca podział trójszczeblowy kraju: na województwa, powiaty i gminy. Kalwaria Zebrzydowska w powiecie wadowickim i województwie małopolskim.
1998 (30 X–2 XI). Nawiedzenie kopii obrazu Matki Bożej Częstochowskiej w sanktuarium kalwaryjskim i Wyższym Seminarium Duchownym oo. Bernardynów.
1999 (15-17 VIII). Przewiezienie cudownego obrazu Matki Bożej Kalwaryjskiej do Krakowa na spotkanie z Papieżem. Jan Paweł II nie przybywa na Błonia z powodu choroby, ale modli się przed wizerunkiem kalwaryjskim w kaplicy arcybiskupów krako
W intencji śp Mirosława o przebaczenie grzechów
